Liberta Liberta
2484
BLOG

Wspomnienie

Liberta Liberta Rozmaitości Obserwuj notkę 60

 

 

 Myślę, że w ten szczególny czas warto przypomnieć sylwetki polskich wybitnych Generałów, którzy 10 kwietnia 2010r. zniknęli z przestrzeni publicznej, przestali pełnić swoje, jakże zaszczytne obowiązki wobec Polski i narodu, a także świata. 
 

 

 

 Franciszek Gągor

 

 Generał Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w latach 2006-2010, specjalista w dziedzinie rozpoznania i operacji pokojowych. 

Był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Długosza w Nowym Sączu (matura
w 1969). W latach 1969–1973 studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu.
Był także absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1983) oraz studiów strategicznych w Akademii Obrony NATO w Rzymie (2001). W 1998 w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie obronił rozprawę naukową nt. "Międzynarodowe operacje pokojowe oraz ich miejsce we współczesnej doktrynie obronnej Rzeczypospolitej Polskiej" i uzyskał stopień naukowy doktora nauk wojskowych. W 2002 odbył Podyplomowe Studia Strategiczno-Operacyjne na Narodowym Uniwersytecie Obrony Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie.

Służba wojskowa:

Po promocji oficerskiej został skierowany do 2 Pułku Czołgów Średnich, w którym służył na stanowisku dowódcy plutonu rozpoznania, a następnie dowódcy kompanii rozpoznania. W 1978 wyznaczono go starszym wykładowcą w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych. Od 1988 do 1990 był starszym oficerem operacyjnym ds. kontyngentów wojskowych w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego Wojska Polskiego,
a następnie pracował w Zarządzie Wojskowych Spraw Zagranicznych.


W latach 1976–1977, będąc starszym oficerem operacyjnym w polskim kontyngencie, brał udział w misji pokojowej II Doraźnych Sił Pokojowych ONZ
w Egipcie (UNEF II – Second United Nations Emergency Force).
Od 1980 do 1985
kierował Pionem Operacyjnym PKW na Misji Obserwacyjnej Sił Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF – United Nations Disengagement Observer Force), natomiast w latach 1989–1990 pełnił funkcję zastępcy szefa Logistyki Sił Narodów Zjednoczonych w tej operacji. W 1991 został zastępcą dowódcy polskiego kontyngentu w Operacji "Pustynna Burza", a w 1992 służył jako zastępca dowódcy sektora Misji Obserwacyjnej ONZ w Iraku i Kuwejcie (UNIKOM – United Nations Iraq-Kuwait Observation Mission).

W 1992 objął stanowisko szefa Oddziału Operacji Pokojowych Zarządu Wojskowych Spraw Zagranicznych, które w 1993 przemianowano na szefa Oddziału Misji Pokojowych Departamentu Wojskowych Spraw Zagranicznych. Następnie kontynuował służbę
w Departamencie Wojskowych Spraw Zagranicznych Ministerstwa Obrony Narodowej
w Warszawie, gdzie był kolejno dyrektorem Biura Kontroli Zbrojeń i Misji Międzynarodowych – zastępcą dyrektora Departamentu (1993–1996) oraz dyrektorem Departamentu (1996–1999). W 1999 został szefem Generalnego Zarządu Operacyjnego P-3 w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego w Warszawie.


W 2003 kierował Misją Obserwacyjną ONZ w Iraku i Kuwejcie, po czym pełnił funkcję dowódcy Sił Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan. W latach 2004–2006 był polskim przedstawicielem wojskowym przy Komitetach Wojskowych NATO i Unii Europejskiej w Brukseli. 27 lutego 2006 został szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego."



Tadeusz Jan Buk

Był absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Kielcach. W latach 1980-1984 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu.

W 1984 roku rozpoczął służbę na stanowisku dowódcy plutonu czołgów w 29 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu. W jednostce służył pozostawał do 1991 roku.
W 1991 roku rozpoczął studia na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej
w Rembertowie.

W latach 1993-1995 służył m.in. w 18 Batalionie Desantowo-Szturmowym oraz 6 Brygadzie Desantowo-Szturmowej.
W latach 1995-1998 pełnił obowiązki w 25 Brygadzie Kawalerii Powietrznej w Tomaszowie Mazowieckim.
W 1999 roku, po ukończeniu rocznego podyplomowego studium dowódczo-sztabowego w USA, został mianowany zastępcą dowódcy jednostki.
W latach 2002-2005 był dowódcą 34 Brygady Kawalerii Pancernej w Żaganiu.
W latach 2004-2005 pełnił funkcję zastępcy dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku.
W latach 2005-2006 był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO
w Bydgoszczy.

W latach 2006-2007 był zastępcą dowódcy Połączonego Dowództwa
ds. Budowania Afgańskiego Systemu Bezpieczeństwa – (Combined Security Transition Command – Afghanistan CSTC-A).

15 czerwca 2007 objął stanowisko dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej
im. Tadeusza Kościuszki.

25 lipca 2007 przejął dowodzenie nad IX zmianą PKW i Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku
15 września 2009 r. został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na stanowisko dowódcy Wojsk Lądowych."

 


Andrzej Eugeniusz Błasik

W latach 1977–1981 kształcił się w Liceum Lotniczym przy Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej[2] w Dęblinie. Następnie wstąpił do "Szkoły Orląt", po ukończeniu której w 1985 otrzymał promocję oficerską i stopień wojskowy podporucznika[1] w grupie pilotów korpusu osobowego lotnictwa.

W okresie od 1993 do 1995 studiował w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie[1], po ukończeniu której uzyskał dyplom i tytuł oficera dyplomowanego. Był również absolwentem kursu Holenderskiej Akademii Obrony w Hadze (1998) oraz Szkoły Wojennej Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych w Montgomery (2005).


Służba wojskowa

Na pierwsze stanowisko służbowe – pilota – został skierowany do 8. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Mirosławcu. W 1987 przeniesiono go do 40. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Świdwinie, gdzie był starszym pilotem, dowódcą klucza, oficerem nawigatorem eskadry, zastępcą dowódcy eskadry i dowódcą eskadry. Od 1995 służył
w Szefostwie Wojsk Lotniczych Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej
w Warszawie. Pełnił kolejno obowiązki starszego inspektora Oddziału Nawigacji, starszego inspektora Oddziału Szkolenia oraz starszego specjalisty Oddziału Operacyjnego.


W 2001 objął funkcję szefa Szkolenia 2 Brygady Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu, a w 2002 został dowódcą 31 Bazy Lotniczej w Poznaniu. Dowodzona przez niego jednostka wojskowa otrzymała w 2003 "Znak Honorowy Sił Zbrojnych RP" za zabezpieczenie międzynarodowych manewrów pk. "NATO Air Meet 2003". Od 2004 był szefem Oddziału Zastosowania Bojowego w Dowództwie Sił Powietrznych, natomiast w latach 2005–2007 dowodził 2 Brygadą Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu .

15 sierpnia 2005 roku Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski mianował go generałem brygady. W styczniu 2007 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie.

19 kwietnia 2007 roku Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go generałem dywizji,
a następnie wręczył mu nominację na stanowisko dowódcy Sił Powietrznych. 15 sierpnia 2007 roku Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go na stopień generała broni.


Był pilotem klasy mistrzowskiej, posiadał ogólny nalot 1592 godzin, w tym 482 godzin na samolocie Su-22. Miał uprawnienia instruktorskie do szkolenia we wszystkich warunkach atmosferycznych na samolotach Su-22 i PZL TS-11 Iskra. Wykonywał także loty na samolotach Zlin-42M, PZL-101, Lim-2, Lim-5, Lim-6M i Jak-40. Posiadał tytuł honorowy "Zasłużony pilot wojskowy".



Bronisław Kwiatkowski

Oficer wojsk pancernych i powietrznodesantowych. Od 1969 roku służył w Siłach Zbrojnych. Dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii, 6 Brygadą Desantowo-Szturmową oraz Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku.W latach 2005 - 2007 sprawował stanowisko zastępcy dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego, następnie dowódca operacyjny Sił Zbrojnych.
 Ukończył Technikum Leśne w Krasiczynie. W 1973 roku ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Generał B. Kwiatkowski to także absolwent Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie (lata 1977 - 1980) oraz Akademii Dowodzenia Związkowych Sił Zbrojnych Niemiec (niem. die Bundeswehr, lata 1990 - 1992) w Hamburgu. Posiadał znajomość języków: angielskiego, niemieckiego
i rosyjskiego.


Na pierwsze stanowisko liniowe – dowódcy plutonu – skierowano go do 29 Pułku Czołgów 11 „Drezdeńskiej” Dywizji Pancernej w Żaganiu. W 1974 roku został dowódcą kompanii w tej jednostce wojskowej. W latach 1980 - 1982 kierował sztabem 16 Batalionu Powietrznodesantowego z Krakowa, po czym służył w Dowództwie 6 „Pomorskiej” Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, od 1986 roku 6 „Pomorskiej” Brygady Powietrznodesantowej, a od 1989 roku 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego. Pełnił kolejno funkcje oficera operacyjnego (lata 1982 - 1983), szefa Wydziału Operacyjnego (lata 1983 - 1986) oraz szefa Sztabu (lata 1986 - 1990).

W 1990 został szefem Oddziału Operacyjnego w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, a od 1993 roku był szefem Oddziału Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej w Sztabie Krakowskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie. W latach 1995 - 1996 dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w ramach misji pokojowej ONZ rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF). Następnie objął stanowisko dowódcy 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego w Krakowie.

W 2000 roku wyznaczono go szefem Sztabu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego
w Krakowie, który w 2002 roku przeformowano na 2 Korpus Zmechanizowany.
W 2003 roku został zastępcą dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe, w ramach I zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku po II wojnie w Zatoce Perskiej. Po powrocie do Polski w 2004 roku był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Pokojowych NATO (ang. Joint Force Training Center)
w Bydgoszczy. W 2005 roku ponownie przebywał w Iraku jako Szef Szkolenia Misji Szkoleniowej NATO (ang. NATO Training Mission – Iraq). Następnie był zastępcą dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego. 15 sierpnia 2005 otrzymał awans na stopień generała dywizji.


Od 18 lipca 2006 roku do 24 stycznia 2007 roku dowodził Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe podczas VII zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego na misji stabilizacyjnej w Iraku. 20 kwietnia 2007 roku został wyznaczony na dowódcę Dowództwa Operacyjnego SZ. 3 maja 2007 roku prezydent Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień wojskowy generała broni. W związku z reorganizacją, w dniu 15 sierpnia 2007 roku objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych."

 


Włodzimierz Edward Potasiński

generał dywizji Wojska Polskiego, od sierpnia 2007 do kwietnia 2010 
Dowódca Wojsk Specjalnych RP.

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Zmechanizowanych – 1980
Akademia Sztabu Generalnego, Warszawa – 1988
Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne, w George C. Marshall European Center for Security Studies – 1997
dowódca plutonu szturmowego – 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa w Krakowie
dowódca kompanii szturmowej – 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa w Krakowie
szef sztabu 16 Batalionu Powietrznodesantowego
dowódca 16 Batalionu Powietrznodesantowego
zastępca dowódcy – Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Syrii
dowódca Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Syrii
szef sztabu 3 Brygady Zmechanizowanej Legionów im. Romualda Traugutta w Lublinie
dowódca 3 Brygady Zmechanizowanej Legionów im. Romualda Traugutta w Lublinie
szef Zarządu Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej Dowództwa Wojsk Lądowych
dowódca 2 Brygady Zmechanizowanej Legionów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
dowódca 25 Brygady Kawalerii Powietrznej im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Tomaszowie Mazowieckim
szef sztabu – zastępca dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie
cz. p.o. dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie
od 15 sierpnia 2007 dowódca Wojsk Specjalnych.

 


Andrzej Karweta

oficer dyplomowany polskiej Marynarki Wojennej w stopniu wiceadmirała na etacie admirała floty, magister inżynier nawigator, w okresie od 1986 do 2002 roku dowódca ORP "Czapla", ORP "Mewa" i 13 dywizjonu Trałowców, w latach 2005-2006 zastępca dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża, od 11 listopada 2007 roku dowódca Marynarki Wojennej.

W 1977 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Chrzanowie i został przyjęty na Wydział Dowódczy Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni. Po pięciu latach studiów uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera nawigatora oraz otrzymał promocję na pierwszy stopień wojskowy oficerski – podporucznika marynarki.

W 1989 roku odbył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów, natomiast w 1992 i 1997 roku był słuchaczem podyplomowych studiów operacyjno-taktycznych w Instytucie Dowódczo-Sztabowym Akademii Marynarki Wojennej.

W 2006 roku rozpoczął Studia Polityki Obronnej na Wydziale Strategiczno-Obronnym Akademii Obrony Narodowej w Warszawie, a następnie został skierowany do Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Londynie (ang. Royal College of Defence Studies).

Na pierwsze stanowisko wyznaczono go do 13 Dywizjonu Trałowców w Helu, który wchodził
w skład 9 Flotylli Obrony Wybrzeża im. kontradm. Włodzimierza Steyera. Początkowo był dowódcą działu okrętowego, a następnie zastępcą dowódcy okrętu na trałowcach.


W 1986 roku został dowódcą trałowca ORP "Czapla" projektu 206F. Trzy lata później objął dowództwo nad bliźniaczym ORP "Mewa" i jednocześnie dowodził grupą taktyczną 13 Dywizjonu Trałowców. Od 1992 do 1996 roku pełnił funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 13 Dywizjonu Trałowców, po czym w stopniu komandora był dowódcą tej jednostki wojskowej.

Podczas manewrów wojskowych US BALTOPS 2000 na Morzu Bałtyckim w 2000 roku dowodził międzynarodowym zespołem okrętów przeciwminowych.

W 2002 roku został zastępcą szefa Oddziału Broni Podwodnej w Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO na Oceanie Atlantyckim (ang. Supreme Allied Command Atlantic – SACLANT). Równolegle wykonywał obowiązki polskiego narodowego przedstawiciela wojskowego przy Kwaterze Głównej SACLANT w Norfolk. W związku z reorganizacją w 2003 roku objął stanowisko polskiego narodowego przedstawiciela łącznikowego w Sojuszniczym Dowództwie Transformacji NATO w Norfolk (ang. Allied Command Transformation – ACT).

W 2005 roku powrócił do kraju, gdzie do 2006 roku był zastępcą dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża im. wiceadm. Kazimierza Porębskiego w Świnoujściu. Z dniem 3 maja 2007 roku został awansowany na kontradmirała i wyznaczony zastępcą szefa Sztabu Marynarki Wojennej w Gdyni.

8 listopada 2007 roku prezydent Lech Kaczyński mianował go na stopień wiceadmirała i powierzył z dniem 11 listopada 2007 dowodzenie Marynarką Wojenną."



Kazimierz Gilarski

W latach 1974-1978 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1978
w Komendzie Garnizonu m. st. Warszawy, pełniąc kolejno funkcje – dowódcy plutonu i zastępcy dowódcy kompanii wart honorowych. W latach 1982–1991 kontynuował służbę na stanowiskach – pomocnika szefa wydziału ds. uroczystości i imprez wojskowych, starszego oficera wydziału operacyjnego oraz szefa tego wydziału. Był współautorem Ceremoniału Wojskowego.


W 1989 ukończył studia magisterskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a następnie Podyplomowe Studium Pedagogiki w Akademii Obrony Narodowej.

W 1993 został mianowany zastępcą komendanta garnizonu i awansowany do stopnia pułkownika. Jesienią 2005 roku objął stanowisko komendanta Garnizonu Warszawa. W dniu 11 listopada 2006 otrzymał nominację na stopień generała brygady oraz wyznaczony został na stanowisko dowódcy Garnizonu Warszawa."


http://pl.wikipedia.org/wiki/


CZY WIERZYCIE, ŻE DALI SIĘ ZABIĆ???

 

CZY WIERZYCIE, ŻE WSZYSCY WSIEDLI DO JEDNEGO SAMOLOTU???

 

Myślę, że generałowie z takim wykształceniem i doświadczeniem, nie dali się zabić.

Przechytrzyli w jakiś sposób zamachowców.

 

Tutaj przytoczę słowa p. Marty Kaczyńskiej z wywiadu zamieszczonego na portalu Niezależna.pl 

 

"To prawda, że w pewnym sensie całe to zło sprowokowało dobro. Ludzie się jednoczą. Ja to widzę nawet
w swoim otoczeniu. Dziś np. ktoś zaczepił mnie w sklepie i stwierdził, że „Młodzi ludzie są z Panią, Pani Marto, my wiemy, co się stało, niech Pani działa, żeby coś się zmieniło”. Bardzo często się spotykam z takimi reakcjami.
Ludzie się organizują, chcą coś zmienić. Naukowcy się ośmielają, mają odwagę prowadzić pewne badania. Ludzie żyją bardziej świadomie – przede wszystkim młodzi ludzie. Ogromna część z nich ma potrzebę prawdy i funkcjonowania w czystych regułach, bez kolesiostwa. Wiele osób po 10 kwietnia poczuło, że chce coś zrobić dla tego kraju nie po to, by zaistnieć, ale po prostu z przeświadczenia, że muszą wziąć sprawy w swoje ręce."

http://niezalezna.pl/26455-zmartwychwstanie-wartosci

 

Czy nie o to właśnie chodziło?

 


 

Liberta
O mnie Liberta

jestem niepokorna

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości